Pieter Helbert Damsté (30 januari 1925 – 3 februari 2017) en Tiete Damsté-Terpstra (1 juli 1924-26 mei 2020) hebben zeer veel betekend voor de foniatrie en de logopedie. Zij waren beiden erelid van de NVLF. Op diverse fronten namen zij vanaf 1959 het voortouw om ontwikkelingen te stimuleren binnen het onderzoek en de behandeling van mensen die stotteren, patiënten met stemproblemen, kinderen met spraak- en taalproblemen en kinderen met spraakproblemen veroorzaakt door schisis-problematiek of door afwijkend mondgedrag.
Helbert Damsté werd geboren in Bandung (Indonesië) waar hij de eerste jaren van zijn leven doorbracht. Zijn proefschrift beschrijft de revalidatie na laryngectomie (Oesophageal Speech after Laryngectomy, Groningen, 1958). Tiete Terpstra werd geboren in Grouw. Na de oorlog ging zij in Amsterdam logopedie studeren. Als beginnend therapeut behandelde zij veel laryngectomiepatiënten en zo leerde zij haar man Helbert Damsté kennen. Samen met logopediste Annie Moolenaar-Bijl zetten zij de eerste stappen voor het behandelen van de gelaryngectomeerden met de slokdarmspraak.
Het echtpaar Damsté maakte veel studiereizen. Tijdens deze reizen boden ze cursussen aan in slokdarmspraak voor gelaryngectomeerden, maar zij leerden in het buitenland zelf ook andere methodieken en wijzen van behandelen kennen voor diverse logopedische stoornissen. Met deze kennis kwamen zij terug in Nederland. Onder leiding van Helbert Damsté werd de afdeling Foniatrie van het AZU (nu het Academisch Medisch Centrum Utrecht) een kenniscentrum op het gebied van wetenschappelijk onderzoek en medische en gedragstherapeutische behandeling van diverse stem- en spraakstoornissen. Hij schreef vele wetenschappelijke artikelen en een aantal boeken.
In 1967 werd Helbert Damsté in deeltijd hoogleraar bij de Katholieke Universiteit in Leuven, waaraan hij tot zijn emeritaat in 1987 verbonden bleef. In 1980 werd hij gewoon hoogleraar aan de Universiteit Utrecht.
In 1970 werd in Utrecht als eerste de deeltijdopleiding Logopedie in een dagopleiding omgezet en Tiete werd daarvan directeur. Zij gaf daar zelf les in diverse stemmethoden. Ze had een open oog voor nieuwe ontwikkelingen in het vakgebied en startte met het organiseren en geven van nascholingscursussen stemtherapie voor logopedisten. Als docent werkte zij daarnaast bij de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar en bij de afdeling Taalexpressie van de Universiteit Utrecht. In 1984 stopte Tiete als docent aan de opleiding Logopedie, maar ze bleef actief in de NVLF binnen het College van Toezicht op naleving van de beroepsethiek. Zo bleef zij betrokken bij het logopedisch werkveld.
Jarenlang hebben Helbert en Tiete voor veel logopedisten iets mogen betekenen, niet alleen door overdracht van hun kennis en vaardigheden, maar ook in de vorm van subsidiegelden. Hiervoor richtten zij in 2002 de Stichting Damsté-Terpstra Fonds op. Zij stelden gelden beschikbaar voor projecten die de kwaliteit van de logopedische praktijk en de preventieve zorg ondersteunen. Ook werd op hun initiatief het Stemplatform Damsté-Terpstra opgericht en ontstond de Damsté-groep voor stottertherapie.
Het bestuur van het DTFonds gaat in de toekomst door in de lijn die Helbert Damsté en Tiete Damsté-Terpstra hebben ingezet om hun gedachtegoed door te geven.